Binnen onze stichting zijn we druk bezig met het opstellen van een nieuw strategisch beleidsplan. Onderdeel daarvan is de omschrijving van onze beloftes. In het concept staan deze beloftes omschreven als rechten. Ieder kind heeft recht op een veilige omgeving, ieder kind heeft recht op passend onderwijs, enzovoort.
Tijdens de bijeenkomsten over het beleid ontstond een mooie discussie. Men vroeg zich af of ‘recht op’ wel ‘recht doet’ aan de inspanningen die op school geleverd worden. Ontstaan er bijvoorbeeld geen eindeloze discussies over wat veilig en wat passend is? Gaan ouders niet op de loop met die rechten? Anderen vonden de formulering juist weer heel sterk: ‘Hier staan we immers voor.’
Zoals zo vaak liggen de verschillende meningen lang zover niet uit elkaar als het op het eerste gezicht lijkt. Natuurlijk is iedereen het eens met de genoemde ‘rechten’, alleen hebben sommige leerkrachten ook ervaring met ouders die deze rechten uit hun verband trekken. Een recht op passend onderwijs wordt dan al gauw een recht op individueel onderwijs, of zoals ik laatst hoorde ‘het recht op een verwijzing naar havo/vwo’. Immers, zoon of dochter heeft de capaciteiten wel, maar als dat er niet uitkomt, ligt het aan de kwaliteit van het onderwijs, aan de meester of juf. Het recht op een veilige omgeving wordt misbruikt om te eisen dat een bepaald (lastig) kind van school verwijderd wordt of in ieder geval overgezet wordt naar een andere klas.
Helaas gaan sommige ouders en ook onze overheid ervan uit dat bijna alles maakbaar is. Een pestvrije school? Met goede protocollen en interventies, een koud kunstje. Passend Onderwijs? Geen probleem met de juiste afspraken en volgsystemen.
De werkelijkheid is echter weerbarstiger. Hardwerkende leerkrachten, met passie en het hart op de goede plek, zetten zich dagelijks in om ieder kind recht te doen en dat soms in een groep van dertig. Dertig individuen, waarvan er steeds meer zijn die extra aandacht en tijd nodig hebben om de gewenste resultaten te behalen. En dan zijn daar soms die wel erg assertieve ouders. In plaats van de leerkracht te ondersteunen en samen op zoek te gaan naar wat echt het beste is voor hun kind, gaan ze op hun zelf ingevulde rechten staan. Ze weten vaak precies hoe het moet, zonder ervoor geleerd te hebben, zonder dat ze zelf voor een groep hebben gestaan. Gelukkig vormen deze ouders nog steeds een minderheid, maar helaas wel een groeiende.
Toch blijf ik achter de formulering staan. Ieder kind heeft recht op goed onderwijs. Met nadruk op ieder. Immers: een kind dat onevenredig veel aandacht vraagt, ouders die veel extra tijd van de leerkracht vragen, beperken het recht op goed onderwijs van de andere 29 leerlingen. En: zoals bij elk recht staat er ook een plicht tegenover. Maar die plicht ligt niet eenzijdig bij de school of de leerkracht. Die plicht ligt net zo goed bij ouders, de samenleving en onze overheid. Zij bepalen de kaders waarbinnen deze rechten vorm kunnen krijgen. Dus ja, ieder kind heeft recht op goed onderwijs. Verreweg de meeste leerkrachten hebben dat heus wel begrepen, ga maar eens met ze in gesprek. Nu de rest van de samenleving nog.
Herman Langhorst is voorzitter College van Bestuur Stichting KindPunt; kindcentraal onderwijs van 0 tot 12. Een stichting met vijf kleurrijke, breed toegankelijke scholen met een christelijke identiteit. Hij streeft naar optimale ontplooiing voor alle leerlingen binnen een veilig klimaat. Iedereen moet zich gerespecteerd en geaccepteerd voelen.
Copyright PO Management
