Sinds kort mag ik mezelf Voorzitter van het College van Bestuur noemen. Toen ik nog gewoon algemeen directeur was, kreeg ik al vaak de vraag: ‘Staat u dan niet meer voor de klas?’ Een beetje beschaamd moest ik dan toegeven dat ik inderdaad niet meer voor de klas sta, tenminste niet structureel, voegde ik er meestal snel aan toe, om toch maar aan te geven dat ik het nog wel zou kunnen.
Maar wat doet u dan de hele dag? Omslachtig ging ik dan uitleggen dat er beleid gemaakt moet worden, dat er verantwoording afgelegd moet worden en niet te vergeten dat ik werkgever ben van 150 mensen en alles wat daar bij komt kijken. Natuurlijk hoef ik me niet te verantwoorden, maar ik begrijp de vraag wel. Ik verbaas mezelf ook weleens over alle zaken waar ik nu allemaal mee bezig ben. Hoe moest dat vroeger dan? Zonder bovenschools management! En dat vroeger is in Meppel nog maar 10 jaar geleden.
Maar volgens mij zit er achter de vraag ‘Staat u nog voor de klas?’ ook bezorgdheid. Weet u nog wel waar het in de school echt om draait: het kind in de klas en de leerkracht die er voor staat? Op vrijdag de 13e december werd ik me daar weer eens heel bewust van.
Op het eerste gezicht leek deze vrijdag een nutteloze dag te worden. Op die dag zouden de computers allemaal opgehaald worden voor een grote beurt en klaargemaakt voor de aanstaande verhuizing. Toen ik thuis vertelde dat ik waarschijnlijk weinig te doen zou hebben op vrijdag de 13e, wist mijn vrouw daar wel raad mee. Een collega van haar – mijn vrouw staat zelf ook voor de klas – zou een kerstviering gaan verzorgen in het plaatselijke verzorgingshuis. Zij zat dringend verlegen om een paar extra oplettende ogen, want met dertig achtjarigen op pad gaan, doe je niet zomaar.
Gezien mijn lege agenda leek me dit wel een goede invulling. Om 11 uur werd ik op school verwacht. Tot mijn eigen verbazing vulde de agenda voor vrijdag de dertiende zich echter supersnel. De gemeenteraad had besloten dat er een goed VVE-programma op de scholen moest komen. Ideeën waren geopperd hoe je de kinderopvang het beste kunt regelen en welke scholen wel of niet een integraal kindcentrum zouden mogen worden. De telefoon rinkelde. De wethouder wilde een afspraak en ook een aantal kinderopvangorganisaties. En die afspraak om 11.00 uur dan?
Ik had de telefoon al in de handen om af te zeggen, maar ik realiseerde me dat ik daarmee de juf wel erg in de problemen zou brengen. Door alles op alles te zetten ben ik er uiteindelijk toch in geslaagd om groep 4 te begeleiden naar het verzorgingshuis.
En daar heb ik geen spijt van gehad.Wat heb ik genoten van de kinderen die enthousiast kerstliederen zongen en van de bewoners die probeerden mee te zingen. Ook de gedichten die de kinderen voordroegen, waren prachtig. Op dat moment besefte ik weer even heel goed waarom ik met zoveel liefde al die andere klussen doe en in gesprek ga met al die ‘belangrijke’ mensen.
Herman Langhorst is voorzitter College van Bestuur Stichting KindPunt; kindcentraal onderwijs van 0 tot 12. Een stichting met vijf kleurrijke, breed toegankelijke scholen met een christelijke identiteit. Hij streeft naar optimale ontplooiing voor alle leerlingen binnen een veilig klimaat. Iedereen moet zich gerespecteerd en geaccepteerd voelen.
Copyright PO Management
